Into the wild .

Into the wild ;)

80 km wasbord achtige gravel weg. ( je hoeft niet meer op de trilplaat om de extra kilo’s kwijt te raken.) Van Maun naar de South Gate van Moremi Game Reserve.

Erg handig dat we alle permits al betaald hebben in Maun, scheelt echt tijd en geld. ( ze hebben nl  nooit wisselgeld. )

Xakanaxa Campsite is onze bestemming, we kiezen er voor om niet via 3e Bridge te rijden, achteraf een goede beslissing, maar straight to Xakanaxa.  We spotten de eerste olifanten en kudu’s en een plukje zebra’s. Rust, rust, en nog eens rust. Bijna geen andere auto’s. Op de campsite krijgen we een riante plek, met schaduw, geen luxe , het is zo’n 38c a 40c in de schaduw. De baboons zitten al verlekkerd te kijken, nieuwe gasten, nieuwe kansen  . We zijn voorbereid maar toch…..terwijl Anton met een stok rondloopt en Carla zwaaiend bij de koffie tafel staat, grist er toch een klein rot aapje 1 muffin weg.

We gaan op game drive, checken 3e Bridge, en idd….. goede beslissing om er niet over te gaan. Het grootste deel is prima, maar aan de camping kant staren we in diep donker water….. pfffff.

The 4e bridge is een lange van boomstammen gemaakte brug, die is afgesloten, ws wachten op hoog water, er naast ligt een stammetjes brug, die kraakt en knapt als we er over gaan.

We stuiten op een giga Nijlpaard, dat verstoord op kijkt en ons zijn dikke ……laat zien .

Een mooie tocht maken we naar de Paradise Pools, overal hoor je geknor en gepruttel van hippo’s, ze laten zich niet echt zien dit keer.

In de late avond zon staat een eenzame olifant, badend in de laatste zonnestralen drinkt hij , staande in het water langs de kant van het pad. Hij werpt een blik op ons, zo,n 10 mtr bij hem vandaan en drinkt rustig verder. Na 10 minuten kijkt hij naar ons en maakt een lichte beweging met z,n kop. Haha, we staan op zijn paadje……. We rijden een paar meter achteruit en  ja hoor, daar stapt ie rustig voor ons langs. We krijgen nog een goedkeurend ? knikje en weg is ie. Dit zijn magische momenten.

De volgende  stop is Kwai , weer vroeg op half 6 de wekker, meestal wekken de vogels en de apen ons net iets eerder. De routine zit er goed in, iedereen doet zijn ding en meestal rijden we na 1,5 uur.

 De paden zijn goed, weliswaar veel los zand, ribbels en soms opgedroogde modder paden maar geven Anton en Carla weinig problemen. Ik bemoei me met de navigatie .

We verkennen de area en zien een hide bij de Hippo Pools. Koffie tijd, met uitzicht op heel veel hippo’s en een groep olifanten die staan te drinken. We rijden om het grote moeras heen en zien 3 hippo’s uit het moeras omhoog komen, dik onder het kroos. Af en toe gaat de bek open………ai…daar wil je niet tussen komen .

We kunnen met de auto heel dicht bij komen, bij een mooi bultje met prima zicht kan ik de verleiding niet weerstaan nog een stuk naar het water toe te lopen. ( voor de nog mooiere foto…)

Ik schrik me dan ook wezenloos als er pal voor me een giant hippo opduikt uit het water. Met het kroos op z’n hoofd kijkt hij verbaasd naar dat wezen met die wilde grijze haren ………..

( als je niets ziet , wil het niet zeggen dat er ook niets is ! )  Amen. .

De weg naar Savuti en Linyanti…..beroemd en berucht onder de selfdrivers.  Dik- dik zand, en dan bedoel ik echt dik, zo,n 30 -40 cm los zand, over 4, 5, 6 km aan een stuk. We laten ons goed informeren welke route we moeten nemen.  Gespannen beginnen we aan de monsterrit.

Onderweg spotten we de eerste Cape Buffalo’s, grijs van de opgedroogde modder. Even later zien we een lange sliert olifanten het gortdroge kale bos uitkomen, op weg naar een pool. De rangorde is duidelijk, olifanten zijn meesters in non verbale communicatie .  De kleintjes en de pubers gaan helemaal los in de modder. Wat een fun. We schenken nog maar eens een kopje koffie in en genieten , National Geografie live!

Het laatste stuk naar de Savuti Gate is vreselijk. Carla moet alle zeilen bij zetten om er door te komen.

Nu nog naar Linyanti. De dame aan de bali verteld waar het slecht is en hoe te rijden. We nemen een soepje en een broodje en zetten ons schrap.

Anton rijdt , en het eerste stuk is redelijk Dan gaat het mis……….

( een moment van onachtzaamheid, kan maken dat men jaren schreidt…..)

We zitten vast, muurvast!!

In Nederland hebben we een weer alarm, code rood met stip als het tropisch warm wordt, bejaarden worden geadviseerd binnen te blijven en veel te drinken ……..

Nu staan er 2 bejaarden , en een senior nurse, op het heetst van de dag, bij 40c een auto uit te graven, met een hi jack die er geen zin in heeft. Telefonisch geen bereik, Carla loopt nog een eind terug om het te proberen , ik help Anton die graaft, en zoek stokken en boomstammen en probeer ons vochtgehalte op peil te houden. Ondertussen me ook zorgen makend om Carla die wel in de wilderniss loopt…..( als je niets ziet…..juist! )

We graven ons het snot voor de ogen ( we zijn al 2 weken snot verkouden en leven op paracetamol en brufen ) en zweten peentjes.

Het lukt Anton de auto omhoog te krikken, zand er onder te laten lopen en we schuiven de palen , stokken en de rijplaten er onder, we drinken ons nog maar weer eens moed in, 5 ltr water in no time….en Anton rijdt met enige moeite de auto vol gas achteruit weg uit deze hel .

We pikken Carla op, en besluiten terug te gaan naar Savuti.

Plan B.

H .N. B. , handelen naar bevinden, een term die op de OK vaak gebezigd wordt . Ik leg de dame aan de bali uit dat we Linyanti niet gaan halen, en vraag om een kampeerplek. Zonder met de ogen te knipperen zegt ze, we are full. Ik zeg dat dit een noodsituatie is, we zijn kapot, ons materieel ( de Hi Jack) doet niet wat ie moet doen, en vraag om een emergency plek. Die hebben ze niet zegt ze. Op mijn vraag wat ze doen met gestrande reizigers, haalt ze de schouders op. We are fully bookt.

Nou is de Savuti Campsite  EEN grote zandbak, er zijn 10 plaatsen, waar gemakkelijk 3 auto’s per plek kunnen. Ik zeg dat we hoe dan ook hier blijven en we gaan de campsite op.  Bij een Zuid Afrikaans koppel, die we ook al zagen in Kwai, krijgen we asiel .

Guess what. 2 plaatsen vlak naast ons blijven leeg. Reizigers die laat, of te laat in het donker aan komen kunnen hun plek niet meer vinden en slaan her en der langs het pad hun kamp op.

De volgende ochtend meld ik de bevindingen bij de bali. Een schaapachtig lachje, en wat vaag gemompel…..

Hit de road again !! Op naar Chobe, om 7 uur zijn we al op weg. Nu gaat het gas er vol op! We stoppen nergens meer voor, of het moeten leeuwen zijn .

 Na 100 km zandhappen ligt er asfalt. Ik heb de neiging net als de paus, de grond te kussen. We geven elkaar een dikke grijns “we made it”.

De rest van de route naar Chobe is een eitje. In de super luxe , fraai gestylde Chobe Bush Lodge komen we op adem. Riante bedden en een ligbad, daar wasen we onze vieze kleren in !

De sunset river cruise is geweldig, ontspannen leunen we achterover, alleen maar genieten en beestjes kijken :)  Langzaam trekt de vermoeidheid weg.

Het diner buffet is bijna shocking overdadig, te veel om te kiezen. Een kleine cultuurshock denk ik na 4 dagen soberheid in de wildernis.

Nog 1 week te gaan, moeilijker zal het niet meer worden.