Deel 5.Hit the road again.

8,9,10 april.

We laten de wildernis achter ons, met weemoed, ook weer nieuwsgierig naar het volgende avontuur. De Drakensberge.

Eerst rijden we door het mooi golvende landschap van Kwa Zulu Natal richting Empangeni/Durban en de Midlands in. Er is flink bij gebouwd hier en daar, veel primitieve rondavels en hutjes zijn vervangen door stenen huisjes, veelal ook met stroom en water ( in de buurt?) . Vee loopt op de weg, ook op de snelweg, net als voetgangers. Het blijft op letten. Grote delen zijn tol wegen, soms reken je cash af, soms met de E tag, handig!

Na een paar honderd kilometer een koffie/sanitaire  stop, bij , je raad het al een Wimpy . We gooien de tank nog maar weer eens vol, de auto loopt zo,n 1 op 10 a 12 km , afhankelijk van het terrein. We zijn de 3000 km inmiddels gepasseerd. Anton en Carla wisselen elkaar af, Albert rijdt alles zelf. Regelmatig even de benen strekken is geen luxe. Rondom Durban wordt het drukker maar met de navigatie en goede bewegwijzering levert het geen problemen op. Door de Midlands, de voorlopers van het gebergte, loopt een prachtige touristische route, de zgn Midlands Meander, langs liefelijke dorpjes, boerderijen, farm markets en curiosa winkels. Een aanrader als je veel tijd hebt en wat van het achterland wil ervaren. Wij rijden door naar Howick. Een mooi stadje aan de rand van Karkloof Nature Reserve . De Howick Falls , een waterval trekt altijd veel bezoekers. Er zijn heel veel curiosa winkels en een craft market waar hele mooie souvernirs te koop zijn. Het is redelijk druk, gezellig , veel locals hebben een vrije dag en hangen rond , muziek uit de auto speakers, blikjes bier, gezelligheid kent geen tijd.

Wij zoeken onze B&B, Frazerstreet, een gezellige (oude, authentieke ) cottage. Hartelijk begroet door de eigenaren , betrekken we de kamers. Prima, ruim en gezellig. Albert en Anneke hebben een mooie kamer op het dakterras, beetje op letten voor de fan, die hangt wat laag voor iemand van 2,02 mt !! Onverwachts barst het onweer los, en hoe, in no time is alles kleddernat en trekken we ons terug op de kamers. Het blijft hozen, we gaan met de auto uit eten, slechts 1 km verderop, Deli Dishes, ons aangeraden door de gastvrouw. Vol! Alles gereserveerd…. Maar we kunnen op het deck?? Oke. Dit blijkt de beste eettent uit de hele omgeving te zijn, elke avond volle bak. Het eten is idd heerlijk, we nemen pizza,s, zelden zo,n goed gevulde pizza gegeten. En de toetjes…….jammmy… Gezellig, leuke bediening, helemaal top. Het is inmiddels weer droog,we gaan naar 'huis', niet gewend aan de modder en sticky zwarte aarde laat ik een modderig spoor achter op de vloerbedekking van de kamer.....Oeps.

Na een echt engels breakfast gaan we op weg naar Underberg, de zon schijnt weer en de rit is prachtig, nog steeds de Midlands.   

Zuid Afrikaanse vrienden, ontmoet tijdens mijn vrijwilligers werk 10 jaar geleden in Durban/Pinetown, verblijven op de Ashton Vale Guest Farm, vlak bij Underberg. Een uitgelezen kans om hen weer te zien en een kijkje op een boerderij te nemen.

Samen met Riaan bekijken we de farm en maken een mooie wandeling naar twee watervallen. Samen lunchen we in Underberg, heerlijke pancakes met banaan en room !  Bij de Spar slaan we weer boodschappen in en rijden door naar de Sani Lodge. Ook hier waren Anton, Carla en ik, 10 jaar geleden. De lodge ligt prachtig, aan de voet van de Drakensberge en de weg naar de Sani Pass. Telefonisch heb ik een up grade geregeld, aangezien de rondavels weliswaar erg leuk zijn, toch ook wat krap zijn . We krijgen een prachtige cottage, helemaal privé, fraaie tuin en riant uitzicht op de bergen. Die middag hangen we dan ook  vrnl op ons terras en zwemmen nog even.  Het avondeten is geserveerd in een gezellig restaurant, het loopt aardig vol zelfs. Backpackers, trekkers, en groepjes zoals wij.

De volgende ochtend  gaan we de Sani Pass op. Met een oude  rammelende Landrover Defender en een enthousiaste chauffeur/gids. 2 auto,s gaan de bergen in, wij krijgen nog een Ierse jongeman in de achterbak. Albert past gelukkig voorin, Anton en Anneke op de achterbank, met de rugzakken, Carla en ik in de achterbak met de Ier. We krijgen een Mobile Clinic, gevoel, heen en weer schuivend op de dwarse bankjes.

De rit is spectaculair, we deden dit al eerder, 10 jr geleden, en leek ons niet verstandig het zelf te gaan rijden. Het kan wel, maar we hadden er geen spijt van het niet te hebben gedaan gezien de narrow escapes, steile afgronden en uitdagend bochten werk. Onderweg vele foto stops, wat een landschap! We passeren de eerste grenspost,  ZA uit,  paspoort mee dus, de weg wordt in het 10 km lange stuk niemandsland slechter, hoewel er aan de weg gewerkt wordt. (Er is zelfs sprake van asfalteren…) Lesotho, op 2873 mt. De warme kleding die geadviseerd wordt komt nu goed van pas.  We rijden een stuk Lesotho in, een leeg land, dun bevolkt en in dit deel vrnl levend van de schapen houderij en tourisme. Het hoogste punt ligt op 3240 mt! Je voelt het, de ijle lucht. Op een kale winderige plek eten we ons lunchpakket en strekken de benen. We bezoeken nog een lokaal gezin, een dame die ons in haar hut ontvangt. Toevallig dezelfde van 10 jaar geleden. Het is een hard bestaan, vooral in de wintermaanden. De gids verteld het een en ander over het leven hier, en we kunnen proeven van het vers gebakken brood en bier.

Tijd voor warme chocolade melk in de hoogste pub van Afrika. De Sani Pass Lodge en Restaurant. Ook hier is er bij gebouwd, mooie rondavels en lodges waar je kunt overnachten.  Het uitzicht is fenominaal. We worden getracteerd op een dubbele regenboog, zo mooi, felle kleuren zoals je maar zelden ziet.

Het heeft flink geregend in het dal, goed te zien tijdens de afdaling! De weg is behoorlijk glibberig, hier en daar maken auto,s rare schuivers, hoe verder naar beneden hoe erger het wordt. Een groep motor rijders zijn lelijk gevallen zo te zien.  Beneden bij onze lodge is het weer droog, het avond eten laat zich weer goed smaken, we sluiten tevreden af met een biertje en Amarula.

Morgen naar de Noordelijke Drakensberge.

Wordt vervolgt.