Party time.

Een bezoek aan Likoni school for the blind, is altijd een feestje! We komen er nu al 5 jaar, denk ik. Grote tassen met spullen, verzameld door Carla op haar werk en vriendenkring vullen het kantoortje van Elizabeth de enthousiaste directeur van de school. We worden uitbundig begroet, en geknuffeld, wat Almassi deed verzuchten dat ook wel wilde meemaken... Ondanks dat het in Swahili werdt gezegd verstonden we het wel. De voetballen en springtouw werden meteen uitgeprobeerd. De wisselbekers op de kast bleven maar net staan. Naar buiten dus. Al gauw werdt er druk gevoetbald, ook al ben je slechtziende, de vreugde is er niet minder om. Twee blinde jongetjes betasten de bal, en gooien over naar elkaar. De meisjes springen enthousiast met de sprintouwen. Ook de juf doet mee. Poseren voor de groepsfoto's is leuk. Meestal zonder hoofd of voeten.... Slechtzienden en een fotomaken.... Geen goede combi. 

In de verte klinkt muziek en gezang. Vandaag is er een competitie, voor scholen uit de buurt. Muziek, dans, en zang. Het clubje van Likoni school oefent nog een keer. Prachtig. Een meisje met Albinisme, speelt de hoofdrol. 

Carla heeft veel spullen gekregen voor haar, adoptie, familie. 4 kinderen hier op school, en nog 2 thuis in Lungalunga. De vader is speciaal naar school gekomen vandaag om de spullen in ontvangst te nemen, en zijn kinderen te zien natuurlijk. 

Tevreden nemen wel afscheid en storten we ons in de hectiek bij de ferry. We deinen mee op de stroom van mensen te voet, zwaar beladen handkarren, met moeite in bedwang te houden op de steile helling naar de boot. 

What goes down, must come up... Aan de overkant is er een steile klim naar boven. Dikke stenen, los zand, een krioelende mensen massa, 34c,mijn oren suizen, mijn hart bonkt. Zweet prikt in mijn ogen. 

Gelukkig is er dan weer een Uber.... en binnen no time zijn we thuis. #homeiswheretheheartis.