If tomorrow never comes... Albinism Care /3

"you are early".... Het valt zelfs de Poolboy op dat we al om 11.00 bij het zwembad zijn. Gewoonlijk komen we pas rond 4.uur of later aan zetten. 

Zondag dus. De dag na de succesvolle outreach naar Mariakani en Samburu. De spierpijn is verdwenen na een goede nachtrust. De koffers zijn opnieuw gepakt, en gesorteerd voor de volgende outreaches. De schatkist is leeg.

We beginnen met een strandwandeling, zeggen even de doeken dames gedag en lopen een paar kilometer langs de Indische Oceaan. Gelukkig laten de andere verkopers (van wat dan ook) ons met rust. Veel hotels hebben de Corona tijd gebruikt om te renoveren (vaak is alle personeel ontslagen) en sommige zijn gesloten. 

Beetje onwennig liggen we later heerlijk onder de palmbomen niks te doen.Rondom de zon verschijnt een Halo in regenboog kleuren, prachtig om te zien.

Aan het eind van de middag krijgen we bezoek van onze voormalige gastvrouw en haar dochters. Gezellig bij kletsen en hen verwennen met een afternoon tea. 

Ai.... You are leaving!!

Ze vinden het niet leuk, de doeken dames, de winkel juffrouw, (óók doeken), de Poolboy, en de vele lieve medewerkers van het restaurant, de tuinman die helpt met sjouwen van de enorme stapel koffers en tassen de trap af. 

Twee auto's hebben we besteld. Carla gaat met Anneke en Mieneke én heel véél spullen naar de Likoni school voor de blind,waar zo'n 40 /45 kinderen met Albinisme op kostschool zitten. Carla schrijft daarover op

www.carlasonder.reismee.nl  , en ik met al onze eigen bagage en de rest naar ons volgende onder komen in Diani Beach. Dit om niet onnodig lang de tweede chauffeur in te zetten. 

Om half 10 reden we weg. In het drukke ochtend verkeer waren we elkaar al gauw kwijt. Bij de Ferry het gebruikelijke duw en trekwerk met vol geladen fietsen, handkarren en tuk tuks. Auto's hebben moeite om niemand aan te rijden. Duizenden mensen  gebruiken dagelijks de Ferry om de ingang van de haven van Mombasa over te steken, naar of van Mombasa en Likoni, Diani, Ukunda en verder. 

Er af rijden is zo mogelijk een nog grotere uitdaging. De volgende massa staat al klaar om de Ferry op te gaan slechts één security officer probeert wanhopig nog iets in goede banen te leiden. We geraken eruit, en rijden langs een kilometers lange rijen 'markt'. Groente, fruit, slippers, tassen, pannen, kleding, just name it. Tuk tuks krioelen door elkaar, boda boda, motor taxi's zijn zo  hoog op geladen dat ze niets meer kunnen zien in de spiegels. Ineens zie ik hem lopen, een man, met wel 10 /15 kippen om zijn lichaam gebonden levend. Bizar, hoe krijg je het voor elkaar. Het lijkt de kippen niet uit temaken, kijken rustig naar alle drukte. Ik kon helaas geen foto maken. 

Leopard Beach resort is onze bestemming. Ook hier weer de verbazing over de enorme hoeveelheid koffers en tassen. 

Ik check in voor ons allemaal. App met Carla hoe ver ze zijn op Likoni, of het nog zinnig is om daar ook heen te gaan. Dat was niet nodig, dus de Chauffeur kon gaan. Twee mannen hielpen met de bagage en zo stond even later alles op de beide kamers. 

Even later zijn we kompleet. We vergapen ons aan de prachtige kamer en de mooie tuin. Beetje onwennig lopen we later rond, en verdwalen prompt.... Pfffff, wel erg groot hier. In de eetzaal, sorry restaurant Horizon, kijken we ons de ogen uit. Wat een ruimte, wat een mensen.... Het gehele complex ligt op de rotsachtige kust van Diani Beach, nogal hoog ook. Er staat dan ook een strakke wind vanuit de oceaan. Iedereen loopt dan ook met coupe windhoos. En best fris ook. Gelukkig heb ik 30 omslag doeken om uit te kiezen, hahaha. De bedden.... eerlijk is eerlijk grote klasse. 

Dinsdag, weer vroeg op. Auto volgeladen met zonnebrillen, hoedjes en petten, Waka Waka 's, etc. Lunga Lunga, Mgombezi is de bestemming, zo, n anderhalf uur rijden voor ons. De omschrijving van de ontmoetings plaats is nogal cryptisch, we kunnen het niet vinden in de bush. We vragen, worden links en rechtsom gestuurd, en weer terug... (Een Keniaan zegt niet dat hij het niet weet...) Even later komt de rest van het team. Er zijn maar weinig mensen, dat is in eerste instantie jammer. Maar de afstand en de warmte was te veel voor de mensen met veelal kleine kinderen. (We laten van alles voor hen achter.) We zitten in een klaslokaal van een dorpsschool. Dat scheelt met de temperatuur. 

Dr Matonda doet weer zijn ding, wij passen zonnebrillen, delen zonnebrand crème en lipbalsem uit. Ik heb nog Afri Pads, washable Sanitary Pads, en Waka Waka 's te vergeven. Ook kopen we weer Maïs meel en , mensen vallen zowat flauw van de warmte en honger, soda en chapaties. (De Somosa snacks waren al op.) Ik kan het nauwelijks verwoorden hoe positief deze dag was. Er was alle aandacht voor de mensen, er werdt vreselijk gelachen, de blijdschap werkte aanstekelijk. Ook als team, hebben we enorm genoten. Het hier en nu telt. We maken een mooie groepsfoto. Carla maakt filmpjes, ook voor de Afrikaanse Albinisme Stichting en Altruist, de sponsor van de zonnebrandcrème. We hebben een portretten galerij van de mensen die de zonnebrillen passen. Zo leuk. We nemen afscheid met gemengde gevoelens, met de spullen op het hoofd lopen zij naar huis, wij gooien de lege koffer in de auto en rijden weer terug naar ons luxe hotel..... We nemen afscheid van onze leuke enthousiaste chauffeur die echt de handen uit de mouwen stak en heel erg leuk met de mensen omging. Die houden we op ons lijstje!! 

Woensdag, de lege koffer zit weer vol. Eye Centre Kwale is de bestemming. Dat wordt een Uber taxi. Dat werkt prima. Dozen vol nieuwe zonnebrillen, en drie ophtalmoscopen die Carla heeft gekregen. En een hoeveelheid (kinder) zonnebrillen voor de outreaches van de low vision specialisten. Daarna naar Kwale, een half uur rijden richting de Shimba Hills. Voor de team meeting. Gelukkig kregen we een auto mee van het Eycentre dat scheelt ons 20€. Carla ontmoet eerst de vader van het gezin dat zij sponsort. Hij heeft al 4uur in de bus gezeten om in Kwale te komen. Carla heeft van alles voor het gezin van 6 kinderen, allen met Albinisme, mee genomen. (Zie haar blog) Met een prachtige rugzak, gevuld met spullen gaat de vader weer op weg naar huis. En is hopelijk vóór donker thuis.

De meeting is iets verderop in Kwale, Henny's Home, ooit gestart met sponsorgeld uit Nederland, een weeshuis voor meisjes, en 2scholen biedt ons de ruimte om te vergaderen. Na drie jaar, weer een team overleg. Iedereen is aanwezig. We maken kennis met twee nieuwe mensen, alle projecten wat zij de afgelopen jaren uitgevoerd hebben, die door ons zijn geïnitieerd en gesponsord komen aan bod. Het voedsel en zaden project, (Zie eerdere blogs) De voedselpakketten, samen met KidsCare Kenya, Washable Sanitary Pads, Brillen fonds van Eye Centre Kwale, en recentelijk de Jiko Wisdom Stove. Kortom véél is er gedaan, ondanks Covid, ontslagen, en lock down. Plannen genoeg voor de toekomst. Maar ook hier zijn er zorgen, over het klimaat, de droogte, de oorlog in Ukraine en de gevolgen bv voor ons. Kunnen we nog wel doorgaan, blijven mensen ons steunen. 

We sluiten af met een  explosie van cadeau 's. Er lag natuurlijk al 3 jaar een en ander in de kast bij ons. Geweldig. Ik had de Waka Waka's en Washable Sanitary Pads, en voor iedereen een' Guardian Angel' heel leuk een bruine Angel. Voor iedereen een persoonlijk kaartje. Het afscheid nemen was emotioneel, dankbaar voor zoveel vriendschap en vertrouwen, wederzijds. Dat werdt meerdere keren uitgesproken. We love you so much. 

S'avonds in het restaurant speelt de band "If tomorrow never comes..." van Ronan Keaton. Ik moet even slikken, het is goed om dingen uit te spreken.  Je weet maar nooit